شادی امیر، گریه بگوویچ

مطلبی به نقل از همکارم میثم ناصرنژاد که در روزنامه هگمتانه مورخ ۰۱/۰۸/۸۷ به چاپ رسیده است : 

شکست هاى پیاپى استقلال در بازى هاى بیرون از خانه در واقع یکى از اساسى ترین دلایلى بود که این تیم را در رتبه پنجم قرار داد. 

استقلال اگر موفق مى شد حداقل در بازى هاى بیرون از خانه که منجر به شکست هایى مقابل مس، پگاه و صباباترى شده است، حداقل یک امتیاز به دست آورد، حالا با کسب ۱۹ امتیاز در جایگاه سوم جدول قرار داشت. تا پیش از بازی مقابل پاس،  استقلال از بازى هاى خارج از خانه که منجر به عدم نتیجه گیری این تیم بود، حس غریبى داشت، شاید براى همین بود که امیر قلعه نویى همه وقت خود را در روزهاى گذشته صرف این کرد که بازیکنانش را به لحاظ روحى - روانى آماده کسب اولین پیروزى کند.

چیزى که ذهن امیر قلعه نویى و شاگردانش را به خود مشغول کرده، پاره کردن زنجیر ناکامى در بازى هاى بیرون از خانه بود که این ممکن با خارج شدن آبی پوشان از زیر پوست ترس عملی شد و آنها اولین پیروزى خارج از خانه را دشت کردند.

آنچه باعث شد شانس استقلال برای پیروزی بیشتر از پاس باشد رکورد بى شکستى استقلال پس از دربى بود که این مهم بار دیگر تکرار شد تا ضمن شادی و هلهله قلعه نویی ، استقلال با سه امتیاز به تهران بازگردد. سرمربی آبی پوشان با این پیروزی خیالش از بابت اخراج محترمانه از سمتش آسوده شد.

در مقابل وینکو بگوویچ که شاگردانش در دو بازی گذشته برابر دو تیم قعر نشین راه آهن و سایپا پیروزی دلچسب را کسب کرده بود، این بار در اندیشه شکست تیم پرمهره  استقلال بود اما تفکرات قلعه نویی این بار به تجربه مربی کهنه کار کروات پاسی ها چربید تا بگوویچ سخت از این شکست تلخ در غم فرو برود.